Bij het opruimen afgelopen week kwamen we een oude multomap tegen, je weet wel zo’n handig opbergsysteem voor papieren al dan niet voorzien van een plastiek beschermhoesjes. Bij mij wat oude werktekeningen, we komen tenslotte uit de techniek. Maar in de voetballerij is het ook schering en inslag (de betekenis: gebeurt heel vaak en het gaat daarbij bovendien meestal om iets wat niet gewenst is) dat de multomap geraadpleegd wordt. Heb je ooit wel eens een uitvoerder in de bouw gezien die voordat een timmerman de steiger op klimt even komt vertellen hoe je een hamer vast moet houden?
Kennelijk is dat in de voetballerij wel nodig. Een map vol met looplijnen, vrije rappen en situaties bij een hoekschoppen. De hele week trainen de beste voetballers van de club, analyseren de tegenstander en nemen ze de varianten van de corners door. En speciale aandacht voor looplijnen. En bij de wisselmomenten van tegenwoordig, moeten ze nog een keertje naar de plaatjes kijken, soms wisselen ze drie spelers tegelijk. Is dit nu wel zo zinvol? Het lijkt me sterk dat spelers die in moeten invallen er ook maar iets van horen of zien. Ze hebben waarschijnlijk geleerd, goed opgevoed, om met de automatische piloot naar de groene vlakken van het papiertje te kijken, maar meer dan ook niet. Ze willen het veld in en als het even kan het verschil maken, ze worden tenslotte niet voor niets gewisseld. Zijn de coaches van tegenwoordig niet meer zelfverzekerd, twijfelen ze aan wat ze de hele week hebben besproken. In ieder geval zie je het op bijna alle velden en bij alle coaches, dat wil zeggen de assistenten, de multomap. Blijft een vraagje over waar we nog niet op hebben gelet. Hebben die boekwerkjes steeds andere kleuren. Ga er toch vanuit dat het verhaal tegen een degradatiekandidaat er anders uitziet als dat de koploper op bezoek komt. Of worden de sheetjes wekelijks vernieuwd en (milieuvriendelijk) opnieuw geprint. Studies van mensen die er voor doorgeleerd hebben vertellen dat ons brein in het gunstigste geval de eerste en de laatste pagina nog weet te herinneren, kunnen de boekwerkjes sowieso dunner worden, maar opnemen in het brein is van een andere orde. Niemand durft kennelijk te zeggen stoppen met die onzin of is de kracht herhalen? Maar misschien zitten wij ook op een verkeerd spoor?