Wat een bikkel,wat een mentaliteit wat een gevecht tegen het opgeven van Robert de Korte bij de Ironman in Ruegen. In zijn eigen Rozenburg moest hij verstek laten gaan bij de Sponsorloop, een wedstrijd waar hij graag een keertje op het hoogste schavotje wil komen te staan. Maar tijdens die loop in zijn dorp was Robert bezig met de strijd en niet alleen tegen de elementen, wind, regen, hagel maar vooral een strijd met zichzelf en hoe ver en hoe lang kan het lichaam, ernstig geblesseerd, het nog aan. In de auto op weg naar huis schreef hij ons en eenmaal thuis kregen we direct een mailtje in onze mailbox. Een verhaal van een topatleet waar we geen letter aan hebben gewijzigd. Wat een doorzettingsvermogen, hoe vaak moet Robert gedacht hebben hoe ver moet ik gaan ........
"Na 1km wist ik dat het ene lange pijnlijke dag ging worden. Ik ben inmiddels weer thuis. Wat een reis. Een week voor vertrek met een rustig duurloopje schoot het er weer in...... de spier die er voor zorgde dat ik in Noordwijkerhout niet kon finishen. 
De Hamstring en dit keer leek het zelfs erger. Omdat ik toch op de startlijst stond en er een aantal van mijn vriendengroep en trainer aan de start stonden toch besloten richting Ruegen voor de Ironman 70.3. In het achterhoofd de kans dat lopen er niet in zit en er maar het beste van maken met zwemmen en fietsen. Kijken hoever we kunnen komen, gedurende de week werd het niet beter en kon ik eigenlijk alleen maar lopen met behulp van pijnstillers. De seizoensafsluiter moest een aanval worden op de top 10. Moest mij misschien wel een ticket geven voor het WK in 2015. Maar alles wees erop dat finishen misschien al moeilijk genoeg ging worden. Het werd nog erger, het weer in Duitsland was bar en bar slecht. Heel veel wind, regen en zelfs hagel zorgde voor een dusdanig ruige zee dat er geen reddingsboten in het water konden komen en daarmee de veiligheid van alle deelnemers niet kon worden gegarandeerd. Een moeilijk besluit van de organisatie om er vervolgens een Duathlon van te maken. 5km lopen – 90km fietsen en dan de halve marathon 21km. Normaal gesproken is zwemmen niet mijn beste onderdeel en zou dit mijn kansen juist moeten vergroten. Maar nu moest er direct gelopen worden....… Na zaterdag alle spullen te hebben ingeleverd, lang getwijfeld maar wel besloten om te starten. Het doel was om langzaam te starten en proberen te fiets te halen. ’s Morgens kwam de regen alweer met bakken uit de hemel. Het hele evenement viel een beetje in het water. Toch klonk om 10:30 het startschot en vertrok ik voor mijn langzaamste 5km hardlopen in tijden. Na 1km voelde ik alweer dat het een lange en vooral pijnlijke dag ging worden. 
Zolang ik rond de 12km/h liep was het te doen en zo kom ik ergens achter in mijn categorie de wisselzone binnen. Spring op de fiets en begin aan mijn inhaalrace. Het fietsparcours was uitdagend te noemen, veel klim en daal werk, kasseien en ook nog eens stromende regen. Het bestond uit 2 ronden van 45,5km. Na 60km werd het eindelijk droger en trok de wind nog even aan. Ik had na een snelle eerste ronde een hoop van mijn Age Groupers ingehaald maar had bij het klimwerk (uit de pendalen gaan) toch wel veel last. Ik besloot mezelf te sparen om toch een poging te doen de streep te halen. Onderweg op de fiets had ik naast mijn voedingsplan ook nog wat pijnstillers meegenomen. Richting wisselzone, hardloopschoenen weer aan en weer de rem erop gezet. 12km/h harder niet. Ondertussen bevind ik mij al op plek 16. Terwijl ik het parcours op loop en aan mijn eerste ronde begin. Zie ik dat mijn trainer bezig is met een top race en momenteel plek 3 in handen heeft. Deze wist hij overigens te behouden! De 4 hardlooprondes worden een lange lijdensweg. Na drie ronden (15km) smeekt mijn lijf om er maar mee te stoppen. Ik merk aan alles dat ik er nu zo dichtbij ben dat ik niet anders kan dan door te lopen. Met de blik op oneindig loop ik de laatste triatlon meters van het seizoen 2014. Ik noteer een sub 5 uur (4u57m) finish en stort ter aarde. Uiteindelijk op een 13e plaats. Het was niet mooi, het was niet goed, maar deze maakt mij zeker sterker voor het moois dat komen gaat in 2015. Eerst maar is herstellen en dan gaan we ons opmaken voor nieuwe avonturen. Van de winter veel zwemmeters maken om daar het gat kleiner te maken. De eerste wedstrijd staat alweer in de planning voor januari. Ik ben kapot!"
